Wiara w siebie

Droga Aniu,

wszystko to, co napisałaś jest 100% prawdą. My ludzie – potrafimy osiągnąć w życiu na prawdę ogromne sukcesy, tylko tak jak wspomniałaś w swoim wpisie – dość często, za często patrzymy na ludzi, z którymi przebywamy. Nasi “bliscy” ze względu na brak podobnej aktywności fizycznej, czy wybranego trybu życia pod względem żywieniowym dość karygodnie podchodzą do naszych wyborów czy asertywnego “nie” do ich stylu życia, bądź małych “przyjemności”. Notorycznie potrafią namawiać nas do zaprzestania takiego poświęcenia mając na myśli -” wyglądasz już wystarczająco dobrze, daj sobie spokój, po co Ci to”.
Pochodzę z rodziny, która ma tendencje do “zbierania” zbędnych kg – z tym tez da się walczyć, wszystko zależy od nas samych. Przez całe swoje dość młode żcie, marzyłam o zgrabnej sylwetce i nie przerwaniu diety – zdrowe odżywianie ( nie koniecznie kojarzyło mi się z czymś dobrym, smacznym, a co mówić – zastępczym dla tradycjonalnej Polskiej Kuchni, słodyczy, Fast-fodów itp.). W wieku 18 lat zrobiłam sobie tatuaż na żebrach ” If You can dream it, You can do it.” Jest to cytat Walta Disneya “Jeśli potrafisz o tym marzyć, potrafisz także tego dokonać “. Dziś, mam 21lat, od 2 lat Polska kuchnię zamieniłam Polska zdrową kuchnią, owoce świeże – suszone – zastępują mi słodycze, warzywa i chude mięsa są dla mnie na pożytku dziennym, chudy nabiał, produkty naturalnie zbożowe ( wszelkiego rodzaju kasze, makarony, płatki owsiane itp.) to standard mojej diety. Wszystkie produkty stosowane w codziennej diecie większości ludzi, którzy odżywiają się w sposób tradycjonalny, ale niezbyt zdrowy zamieniłam i zamieniam produktami naturalnymi. Mówiąc natomiast o aktywności fizycznej, zaczęłam w domu – trenowałam z Mel B, Ewą Chodakowską i Tobą Aniu. W dodatku bardzo dużo trenowałam także w terenie – wszelkiego rodzaju biegi od krótkich, po wytrzymałościowe, ale w jakims stopniu dalej mi czegoś brakowało – nie czułam się spełniona mimo tego, że zrobiłam bardzo duży krok w przód, jeśli chodzi o zmiany. Nastąpił więc w moim życiu jeszcze większy okres zmian. Roztsałam się z ludźmi, którzy za wszelką cene chcieli zatrzymać mnie w miejscu, gasząc moją każdą stronę robienia tego – czego chciałam i co kochałam, po zmianę miejsca zamieszkania, miejsca pracy i wszystkiego czego na tamten okres dotyczyło mnie. Dzisiaj od ponad 5 miesięcy trenuje wolne ciężary nie zapominając o cardio, trenuję intensywnie – ale nie przesadnie, 1-2 dni w tygodniu mam na regenerację ( wszystko zależy od mojego stanu psychicznego, czasami więcej nie znaczy gorzej i na odwrót rzecz jasna 🙂 ) Po raz pierwszy w życiu udało mi się osiągnąć to, czego tak pragnęłam pod względem fizycznym – mam kaloryfer ( przepraszam, musiałam 😀 ),
czuje się niesamowicie w swoim ciele, ludzie, którzy na co dzień mnie obserwują chwalą moje ciągłe postępy,a także gratulują mi mojej postawy i determinacji, która w sobie wypracowałam. Jestem dziś wolnym i szczęśliwym człowiekiem.. Mam przy sobie Towarzysza, który zamiast ściągąć mnie na dno, pcha mnie do przodu i za każdym razem, gdy miewam dni gorsze od tych lepszych ( zakradanie się małego lenistwa ) motywuję mnie, dzięki Niemu – ja motywuję siebie i Jego. Siła przyciągania dobrych ludzi i tego, czego się wspólnie chce i do czego się zmierza.
W dniu swoich 18 urodzin tatuaż, który zrobiłam miał pewien cel, założyłam sobie jasny przekaz – jeśli kiedykolwiek w życiu, będę chciała się poddać, przypomnę sobie po co go zrobiłam – w przyszłym miesiącu miną 3 lata, a ja w żadnej sekundzie odkąd go zrobiłam, nie pozwoliłam samej
sobie się poddać. Walczę, cały czas walczę i nie zrezygnuję, bo dziś wiem – od 3 lat, że warto!
Diękuje Tobie i takim osobom jak Ty, bądźcie i niech będzie Was więcej – bo jesteście wspaniali.
Samych sukcesów! I pogody ducha! 🙂

łam ze swoich marzeń, rozwoju a przede wszystkim – co z ta tym idzie… z bycia szczęśliwą Kobieta!!!

Wszystko to takie proste… Więc czemu dalej brnę w ten marazm jak pisze Ania? Tyle prób, wysiłków, dalej nie potrafię wytrwać choć wiem, że to da się osiągnąć?
Idealny obraz mnie, wciąż czuje się samotna choć tyle ludzi wkoło.
Chciałam, próbowałam i nic mnie nie motywuje, To takie frustrujące, Przyglądam się sobie i jest ponuro. Co mam robić?

Skądś to znam?Często wysyłają mnie na zawodu(gimnazjum) i nawet jeśli już jestem na hall /boisku to jest bliska się podania stwierdzam ,że nie jestem taka dobra ,że będą lepsze ,po co się pchałam ,skompromituje się przecież nie trenuje + alergik . Często ze znajomych są tylko chłopcy,ale to mega motywuje bo co mnie ostatnie zaskakuje pomagają nie pozwolą by się wycofała mówią że dam radę i daje jest dobrze ostatnio dałam radę 3 miejsce i może to były małe zawody to się ucieszyłam jutro lecę na kolejne i już nie wątpię dam z siebie 100% a jak nie wyjdzie trudno życie się nie skończy trzymaj kciuki ”Podać się bez walki to ,to samo co przegrać” Pa