Z UNICEF w Jordanii

Mój mąż Robert został Ambasoderem Dobrej Woli UNICEF. Z tego powodu odwiedziliśmy największy obóz dla uchodźców w północnej części Jordanii, w Zaatari. Zorganizowano go i otwarto w 2012 roku. Był przeznaczony dla 20 tysięcy ludzi. Teraz przebywa w nim  ponad 100 tysięcy i wciąż przybywają kolejni. Obóz zajmuje 534 hektary, to właściwie miasto z namiotów. Choć tak wielkie – nie ma go na mapach. Jego skalę można poznać oglądając całość z samolotu. Mnie ten widok zaparł dech w piersiach.

Jak opisać to miejsce? Mimo tylu ludzi – pierwsze wrażenie to pustka. Białe kontenery, tysiące białych, zabrudzonych piachem namiotów. Dorosłych nie widać, siedzą w namiotach, jest za to mnóstwo dzieci, często bosych, biegających po rozgrzanych kamieniach.

Wielkie banie z wodą, do nich długie kolejki ludzi z różnymi pojemnikami. Przydział na dzień dla jednej osoby to 35 litrów (na kąpiel zwykle zużywamy 50 l). To musi wystarczyć na picie, pranie, toaletę, sprzątanie.

Do granicy jest tylko 15 km, więc słychać bombardowania. Co czują ludzie słysząc to dudnienie dochodzące z kraju, w którym zostawili cały dobytek, a często bliskich? Mieli tam rodziny, pracę, biznesy… po prostu życie. A w tej wojnie giną głównie cywile.

Cienkie ściany namiotów nie dają poczucia intymności, słychać każdy szmer, każde chrząknięcie. Zimą bywa mroźno. Najgorsze, że nie ma się czym zająć. Wstają przed świtem, obmywają się, modlą, coś jedzą. I zostają tak ze swoimi myślami na cały długi dzień. A często ze strasznymi wspomnieniami.

Odwiedziliśmy rodzinę z czwórką dzieci. Przyjęli nas bardzo miło. Na początku, zgodnie z obyczajem, przywitałam się bez podania ręki z ojcem rodziny. Jego żona smutno się do nas uśmiechała. Nie rozumiała angielskiego, ale widziałam, że wie, że staram się jej dodać otuchy. Poczęstowała nas herbatą, uciekając przed aparatem  fotografa UNICEF – mąż nie wyraził zgody na zdjęcia żony. Namiot był zadbany, dziecięce buzie pełne uśmiechów. Chłopcy skakali wokół Roberta z piłką. A dziewczynka podeszła do mnie wręczając mi sztuczną różyczkę – wzruszyłam się…

Okazało się, że chłopcy również ćwiczyli sztuki walki kiedy mieszkali w Syrii, dali nam pokaz swoich technik, ale jeden z nich nie puszczał Roberta i rozradowany wisiał mu na szyi niemal przez całą wizytę. Spędziliśmy z nimi ponad godzinę.

Potem odwiedziliśmy tzw. Miejsce Przyjazne Dzieciom (miejsce, gdzie dzieci mogą się bawić, rozwijać swoje zainteresowania – w czasie wolnym przed i po szkole). To dwa duże kontenery. Rano przychodzą chłopcy, po południu dziewczynki. Kiedy Robert z ekipą nagraniową wszedł do środka, ja zostałam na zewnątrz obserwując dwa bose szkraby, które bawiły się w pobliżu. Nagle dziewczynka podbiegła i przytuliła się do mnie. Miała w ręku damskie sandałki na obcasiku, zaczęła je zakładać bratu, pomogłam. To był jedyny blondynek, jakiego tam widziałam. Weszłam do szkoły, usiadłam w tłumie dzieci, a one otoczyły mnie pozując do zdjęć. Wszystkie się uśmiechały i wznosiły kciuki do góry – na chwilę zamarłam widząc tę nieskrępowaną dziecięcą radość.

Odwiedziliśmy jeszcze inne rodziny oraz miejsca, w których przebywają uchodźcy. W obozie jest ośrodek zdrowia, boisko piłkarskie (na którym odbyl się mecz), szwalnie, zakład fryzjerski…Widziałam kobiety w chustach z nożyczkami i prostownicami – próbują normalnie żyć w tej chorej sytuacji. Ale to wszystko namiastka. Ich oczy nie kłamią, a w zbyt wielu widać pustkę, brak nadziei. Większość uchodźców to właśnie kobiety i dzieci. I na nich skupia się pomoc UNICEF.

Wzdłuż granicy obozu ciągnie się długi mur z przedstawieniami kobiet, młodzieży, dzieci, ptaków w klatkach. Obrazy wypełnione bólem. Siedziałam pod tym murem i ogarniał mnie żal i gniew.

Cieszę się, że urodziłam się w Polsce. Trzeba szanować to co mamy. I pomagać tym, których los tak strasznie doświadcza. Jordania jest bardzo gościnna, ale to niebogaty kraj. A liczba i potrzeby uchodźców rosną. Każda ilość i forma pomocy jest potrzebna

Wyjazd odbył się w ramach kampanii „Głos Dzieci” (wspólnej inicjatywy UNICEF i Unii Europejskiej), która ma na celu zwrócenie uwagi na sytuację dzieci
dotkniętych kryzysami humanitarnym. Wszystkie informacje o kampanii znajdują się na stronie http://glosdzieci.pl