Błędy, porażki

Błędów nie popełnia ten, kto nic nie robi
To sobotnie popołudnie było inne niż wszystkie….
Nie dlatego, że pogoda szczególnie nie dopisała albo było jakieś ważne święto. Jego inność polegała na wielkim wyzwaniu, które na mnie czekało. W tym dniu walczyłam o wejście do ścisłej czwórki na Mistrzostwach Świata w Karate Tradycyjnym.
Przed zawodami ciężko trenowałam, momentami ze łzami w oczach. Z bólu i z wysiłku nie miałam czasem siły wstać się z łóżka. Cały okres przygotowawczy byłam skupiona tylko na jednym celu – wygrać!

Niestety…  przegrałam.
Popełniłam błędy.
Schrzaniłam.
Zrobiłam nie tak, jak powinnam.
Zawiniłam.
Nici z moich planów…. bolało, bolało jak cholera. Nie wiem czy bardziej dlatego, że przegrałam w najgorszy możliwy sposób, czyli bez przyznania punktów, przez wskazanie sędziego, czy dlatego, że wiem co mogłam zrobić lepiej. Może dlatego, że byłam tak blisko i nic z tego nie wyszło.

Biłam się z myślami, obwiniałam siebie, że zawiodłam trenera, kibiców, kolegów i koleżanki z drużyny. Nie mogąc zasnąć zastanawiałam co zrobiłam źle.

Gdy leżałam już w łóżku, a we mnie kotłowały się złość, frustracja i pretensje, nagle dotarło do mnie, że właśnie w tym momencie przegrywam po raz drugi – przygrywam z samą sobą. Z teoretycznie niewidzialnym przeciwnikiem, który zna techniki walki zupełnie inne, niż te obowiązujące w dojo, że potrafi być atakującym i sędziującym jednocześnie… Wtedy coś we mnie pękło, coś się zmieniło. 

Zrozumiałam, że mam dwóch przeciwników – jeden to przeciwnik na macie, a drugi mieszka w mojej głowie.

To on swoim krytykującym głosem mówił mi, że powinnam zrezygnować z dalszej kariery. To on wyolbrzymiał błędy i traktował je jakby to miał być koniec świata. To on się denerwował, atakował i próbował znaleźć winnych. Gdy tak słuchałam tego wewnętrznego krytyka, zdałam sobie sprawę, że jest jeszcze jedna walka, którą muszę stoczyć – walkę z samą sobą, w której stawką jest coś znacznie większego, niż awans. Jest nią miłość do siebie.

Pamiętam, jak uśmiechnęłam się wtedy do siebie i zasnęłam. W niedzielę rano, po przebudzeniu, mając jeszcze zamknięte oczy pod analizowałam na spokojnie przebieg zawodów. Zatrzymywałam się tam, gdzie popełniłam błąd i zastanawiałam, co mogę zrobić lepiej następnym razem. Byłam spokojna. Nie irytowałam się. Zniknęły pretensje, spięcie i skoki emocji. Tej nocy stało się coś wyjątkowego – zaakceptowałam, że nie muszę już siebie atakować za popełniane błędy, że nie jestem maszyną, która zawsze ma funkcjonować idealnie, ale człowiekiem, który jak każdy będzie się mylił.

Zrozumiałam wtedy wiele ważnych rzeczy:

Że błędów nie popełnia ten, kto nic nie robi.
Że ktoś, kto nic nie robi, niczego się nie nauczy.
Że jeśli ktoś uważa, że nie popełnia błędów, to żyje w świecie iluzji i samozachwytu albo nie stara się wystarczająco, bo robi zbyt łatwe rzeczy.
Że konsekwentne warunkowanie określonych reakcji – czy to w sporcie, czy w relacjach, czy w pracy – prowadzi do zbudowania pozytywnych nawyków i bycia lepszym.
Że wytykanie innym błędów zamiast dawania im konstruktywnego feedbacku boli.
Że im szybciej wyciągnie się wnioski, tym szybciej zabezpieczy się przed popełnieniem tego samego błędu po raz kolejny.

W poniedziałek byłam już na treningu. Zaczęłam przygotowania do kolejnego sezonu.

Drodzy!

Tamta przegrana była jedną z moich największych wygranych. 
Pozwoliłam sobie popełniać błędy. Przestałam wymagać od siebie niemożliwego perfekcjonizmu. Zaakceptowałam, że muszę X razy przegrać, by potem X razy wygrać. Zobaczyłam, że człowiek uczy się i wyciąga z porażek więcej, niż ze zwycięstw. Dotarło do mnie, że droga jest ważniejsza niż cel i że nieważne ile razy się przewracasz, ale jak szybko wstajesz i pomagasz innym iść prosto.

Dzięki temu zaczęłam łatwiej przyjmować konstruktywną krytykę. Z pokorą, cieszyć z wygranych i dziękować za porażki, bo jedne i drugie kształtują mój charakter.

I choć do dziś nie lubię, to już umiem przegrywać. Czasem w biznesie, gdy jakiś mój pomysł nie wypali. Czasem w domu, gdy się zdenerwuję. Czasem pisząc na blogu, gdy popełnię błąd lub coś przeoczę. Jednak za każdym razem staram się, by ten błąd nie powtórzył się więcej i za każdym razem myślę sobie: Anka, wyluzuj, jest ok., wszystkim się zdarza…i idę dalej przed siebie.

Jestem świadoma, że na tej drodze potknę się jeszcze nie raz.
I to jest ok. 
Naprawdę ok.
Pamiętajcie o tym:-)